Της κλίνης [ποίημα]

ΤΗΣ ΚΛΙΝΗΣ

"Μη μεριμνάς άλλο, έχει ο Θεός" μου 'λεγε.

"Έλα, κοιμήσου τώρα
κοιμήσου να δεις τα όνειρά σου
τα παιδιά να σε χαίρονται να δεις
κοιμήσου μη σε προλάβει το χάραμα."

Πότε πότε, κάτι γίνεται

και στην ανατολή συνέρχομαι

Και κάτι με τρώει, με διαλύει σιγά σιγά

με ρίχνει κατάχαμα, έτσι νιώθω.
Και τότε, σαν πέσω και σε κάτι σκοτάδια που όμοιά τους δεν ξανάδα,

κάνω να σηκωθώ,

για να χάσω ό,τι δύναμη δεν ξανάχασα ποτέ
Ήξερε τι έλεγε...

"Κοιμήσου να δεις τ’ αστέρια και τους ήλιους
Τα φεγγάρια που σε ζητάνε να δεις.

Κοιμήσου και κλαίνε οι βροχές

κλαίνε τα νάματα

κι οι αέρηδες
Κοιμήσου και τα σύννεφα δε σειόνται.

Κοιμήσου και με πνίγει η ματιά σου
Με πνίγει η όψη σου

έλα να σε σκεπάσω.

Κοιμήσου μάτια μου

και διψάνε τα χείλη σου

πάει, ξεράθηκαν.
Κοιμήσου να σ’ αγκαλιάσω
κοιμήσου να μ’ αγκαλιάσεις

να με γεμίσεις φιλιά
κι έλα να χορέψουμε.

Άντε, κοιμήσου τώρα

να ζήσεις τα όνειρά σου

τ’ ανείπωτα.

Κοιμήσου, να χαρείς
μη μεριμνάς άλλο."