Ενύπνιο [ποίημα, μέρος του "ΝΥΧΤΑ"]

ΕΝΥΠΝΙΟ

Σ’ αυτό το δειλό σώμα
στο ακάθαρτο,
ρυπαρό σώμα
είναι όλοι ξένοι μεταξύ τους.
Βαρεία ύλη κι εγώ αδύναμος.
Να κοινωνήσω αδύναμος
και να με θρέψω αδύναμος.

Στην αυγή καινούριοι,
εις μνήμη ζωής του μέλλοντος αιώνος.

Και σαν εύκολα γελιόμαστε
η νύχτα δε λυπάται
πληγές δε γειάνει
ευάλωτους δεν πονά.
Μοιάζει άσπλαχνη
δεν την έμαθες
πλέον φοβάσαι
έχασες
σα να μην έκλαψες
σα να φοβήθηκες
κι έτσι γυμνός απέθανες.

Μετρώ άπιαστες πανσέληνους
αχαλίνωτα εγώ
ολικές εκλείψεις
καθώς καταλήγω σύνολος μια πικρή διαπίστωση.