Σημειώσεις [ποίημα]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου

Είναι περασμένες 10, μπορεί και 11.

Η βροχή σιγανή και σταθερή.

Φαντάζει, με κάποιο τρόπο, απαθής μες στο όλο σκηνικό.

Θα πρέπει να την ανεχτούμε να μας βρέχει λίγο-λίγο,

πάντα σιωπηλά

με μιαν αναπάντεχη βεβαιότητα.

Το λιγοστό μας φως

επιβεβαίωσε γρήγορα τις χειρότερες υποψίες.

Κάποιες απέλπιδες φωνές μιας γυναίκας

επισφραγίζουν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα οδύνης.

Το σώμα απήλθε.

Μάνα και παιδί, οι εναπομείναντες επιβάτες

για το θλιβερό υπόλοιπο.

Πόνος, ατέλειωτος πόνος.

Η επανάσταση συγκροτήθηκε -σχεδόν αυθόρμητα-

από την επιτακτική ανάγκη

να γνωρίζουμε κάτι από 'δω και στο εξής.

Τα σημάδια.

Θέλουμε τα σημάδια!

Αυγές [ποίημα]

ΑΥΓΕΣ

Δίνουν οι αυγές συχνά

κείνη την αίσθηση

του λυτρωμού

που αποζητούν όσοι ειλικρινά,

στο εντός των άλλων ψάχνουν.

Κάποιοι δεν εμίσησαν

καθότι άσπλαχνοι, φαίνεται

και εχθρούς κάνανε

καθότι όμορφοι.

Λίγοι μείναν και φωνάζουν

"θέλω να ζήσω,

όπως ποτέ άλλοτε"

και πλέον ζουν

ή για τούτο αιωνίως πολεμούν.

Έτσι, δε χάνεται χαραυγή καμιά.

Σαν τις λέξεις

που μου παίρνουν πότε-πότε τα μάτια σου

σαν σε κοιτώ.

Δε χάνονται

μόνο σκορπούν

σα φως

μιας δειλής χειμωνιάτικης αυγής.

Ενύπνιο [ποίημα, μέρος του "ΝΥΧΤΑ"]

ΕΝΥΠΝΙΟ

Σ’ αυτό το δειλό σώμα
στο ακάθαρτο,
ρυπαρό σώμα
είναι όλοι ξένοι μεταξύ τους.
Βαρεία ύλη κι εγώ αδύναμος.
Να κοινωνήσω αδύναμος
και να με θρέψω αδύναμος.

Στην αυγή καινούριοι,
εις μνήμη ζωής του μέλλοντος αιώνος.

Και σαν εύκολα γελιόμαστε
η νύχτα δε λυπάται
πληγές δε γειάνει
ευάλωτους δεν πονά.
Μοιάζει άσπλαχνη
δεν την έμαθες
πλέον φοβάσαι
έχασες
σα να μην έκλαψες
σα να φοβήθηκες
κι έτσι γυμνός απέθανες.

Μετρώ άπιαστες πανσέληνους
αχαλίνωτα εγώ
ολικές εκλείψεις
καθώς καταλήγω σύνολος μια πικρή διαπίστωση.

Paris&Nardis [ποίημα]

Paris&Nardis

oh, my burning Paris
oh, this floated Nardis
i still remember those winters
coming, burning my skin
leading my trip, biting your hand

but here's my hand, i gave you
here is my Paris, you've painted for me
here is the Paris, you've painted on me

dont you see? the warm lights
10 things and still...
you and not you
please feed up my truth
and lead up my trip
just make me to be
make me to be, yeah...

you may still remember
Paris burning
you should still remember
floated Nardis
burning Paris
floated Nardis...

Μεσονύχτιο [ποίημα, μέρος του "ΝΥΧΤΑ"]

ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟ

Οι μεθυσμένοι –θεολογούντες και μη
επικυρήχθηκαν στους κύκλους μας
διότι η νύχτα μας, αλήθεια
πνέει τα λοίσθια, σας πληροφορώ.

Αντιφρονούντες πολλοί
μετέπειτα αποστάτες, κατόπιν απειλών
μας μετέφεραν πως τα εκείνα ηθικά διλήμματα έκαναν την νύχτα σωστό σκοτάδι,
μιαν αδυσώπητη απώλεια φωτός.
Εμείς, ορκισμένοι ανένταχτοι
αναθαρρήσαμε.
Αρκετές μνήμες σιωπής
δεν μου ‘μεινε άλλος πόνος γι’ ανοχή.
Έτσι, καμιάν αγάπη δεν έγινε σταυρός
καμιάν ελπίδα δεν παρέσυρε
καμιά πίστη δεν πάτησε πόδι.

Λοιπόν, άσε με να σε συλλάβω στη νύχτα μου.
Η νύχτα μ’ αφουγκράζεται πια
στη μνήμη μου αποκρυσταλλώνεται ό,τι περιβάλλει την αέναη –φοβάμαι- εναλλαγή τούτη.
Νιώθω θύμα ξαφνικά
αποποιούμαι ευθύς
άρτιο τέμπο
θλιβερή παραλλαγή
επανάληψη
Σε χρειάζομαι
δεν εννοώ πώς
και δεν ξέρω αν πρέπει.

Είσαι η Άνοιξη σε Ακαρνάνων γη [ποίημα]

ΕΙΣΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΕ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ ΓΗ

«Πήγαινε, και η Άνοιξη θα σε ξεκάνει σήμερα»
άκουγα μέσα μου.

Τίποτα δεν προμήνυε λιακάδα μετά από εκείνη την καταιγίδα,

γι’ αυτό και ξεκίνησα με βαριά καρδιά
Ο δρόμος μου βουβός και σκυφτός στην αρχή,

δε μου ‘λεγε τίποτα.
Στο ποτάμι κοντοστάθηκα

και τα παιδιά με ρώτησαν αν θα συνεχίσουμε. 
Η βροχή μας χάιδευε σιωπηλά και με αγάπη ακόμα.
Σήκωσα λίγο το βλέμμα μου στις κορυφές των δέντρων

και χωρίς να ξέρω γιατί, απάντησα «ναι!»

Περάσαμε απέναντι και σε λίγο φτάσαμε.
Όλα ήταν όμορφα.

Σε είδα να μιλάς με τους αγγέλους

και δε σας διέκοψα.
Βγήκα στο πλάτωμα μόνο

και φώναζα: «Θα ξανάρθω εδώ!»

Η βροχή συνέχιζε να πέφτει ήρεμα

και μέσα απ’ τα σύννεφα

περνούσαν μερικές ηλιαχτίδες, υμνώντας την Άνοιξη.

Έγειρα σ’ ένα πεύκο

χαμένος απ’ τον κάμπο κι εκεί σε ξανάδα.

Μου μίλησες
-Τι ζητάς εδώ;
-Ήρθα να σε δω να πετάς
-Μέχρι ν’ ανοιχτώ λίγο

κι ύστερα θα με χάσεις απ’ τα μάτια σου
-Όμορφα. Θα σε περιμένω
-Καλή αντάμωση!

Θα ξανάρθω εδώ...

Της κλίνης [ποίημα]

ΤΗΣ ΚΛΙΝΗΣ

"Μη μεριμνάς άλλο, έχει ο Θεός" μου 'λεγε.

"Έλα, κοιμήσου τώρα
κοιμήσου να δεις τα όνειρά σου
τα παιδιά να σε χαίρονται να δεις
κοιμήσου μη σε προλάβει το χάραμα."

Πότε πότε, κάτι γίνεται

και στην ανατολή συνέρχομαι

Και κάτι με τρώει, με διαλύει σιγά σιγά

με ρίχνει κατάχαμα, έτσι νιώθω.
Και τότε, σαν πέσω και σε κάτι σκοτάδια που όμοιά τους δεν ξανάδα,

κάνω να σηκωθώ,

για να χάσω ό,τι δύναμη δεν ξανάχασα ποτέ
Ήξερε τι έλεγε...

"Κοιμήσου να δεις τ’ αστέρια και τους ήλιους
Τα φεγγάρια που σε ζητάνε να δεις.

Κοιμήσου και κλαίνε οι βροχές

κλαίνε τα νάματα

κι οι αέρηδες
Κοιμήσου και τα σύννεφα δε σειόνται.

Κοιμήσου και με πνίγει η ματιά σου
Με πνίγει η όψη σου

έλα να σε σκεπάσω.

Κοιμήσου μάτια μου

και διψάνε τα χείλη σου

πάει, ξεράθηκαν.
Κοιμήσου να σ’ αγκαλιάσω
κοιμήσου να μ’ αγκαλιάσεις

να με γεμίσεις φιλιά
κι έλα να χορέψουμε.

Άντε, κοιμήσου τώρα

να ζήσεις τα όνειρά σου

τ’ ανείπωτα.

Κοιμήσου, να χαρείς
μη μεριμνάς άλλο."