Μεσονύχτιο [ποίημα, μέρος του "ΝΥΧΤΑ"]

ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟ

Οι μεθυσμένοι –θεολογούντες και μη
επικυρήχθηκαν στους κύκλους μας
διότι η νύχτα μας, αλήθεια
πνέει τα λοίσθια, σας πληροφορώ.

Αντιφρονούντες πολλοί
μετέπειτα αποστάτες, κατόπιν απειλών
μας μετέφεραν πως τα εκείνα ηθικά διλήμματα έκαναν την νύχτα σωστό σκοτάδι,
μιαν αδυσώπητη απώλεια φωτός.
Εμείς, ορκισμένοι ανένταχτοι
αναθαρρήσαμε.
Αρκετές μνήμες σιωπής
δεν μου ‘μεινε άλλος πόνος γι’ ανοχή.
Έτσι, καμιάν αγάπη δεν έγινε σταυρός
καμιάν ελπίδα δεν παρέσυρε
καμιά πίστη δεν πάτησε πόδι.

Λοιπόν, άσε με να σε συλλάβω στη νύχτα μου.
Η νύχτα μ’ αφουγκράζεται πια
στη μνήμη μου αποκρυσταλλώνεται ό,τι περιβάλλει την αέναη –φοβάμαι- εναλλαγή τούτη.
Νιώθω θύμα ξαφνικά
αποποιούμαι ευθύς
άρτιο τέμπο
θλιβερή παραλλαγή
επανάληψη
Σε χρειάζομαι
δεν εννοώ πώς
και δεν ξέρω αν πρέπει.