Είσαι η Άνοιξη σε Ακαρνάνων γη [ποίημα]

ΕΙΣΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΕ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ ΓΗ

«Πήγαινε, και η Άνοιξη θα σε ξεκάνει σήμερα»
άκουγα μέσα μου.

Τίποτα δεν προμήνυε λιακάδα μετά από εκείνη την καταιγίδα,

γι’ αυτό και ξεκίνησα με βαριά καρδιά
Ο δρόμος μου βουβός και σκυφτός στην αρχή,

δε μου ‘λεγε τίποτα.
Στο ποτάμι κοντοστάθηκα

και τα παιδιά με ρώτησαν αν θα συνεχίσουμε. 
Η βροχή μας χάιδευε σιωπηλά και με αγάπη ακόμα.
Σήκωσα λίγο το βλέμμα μου στις κορυφές των δέντρων

και χωρίς να ξέρω γιατί, απάντησα «ναι!»

Περάσαμε απέναντι και σε λίγο φτάσαμε.
Όλα ήταν όμορφα.

Σε είδα να μιλάς με τους αγγέλους

και δε σας διέκοψα.
Βγήκα στο πλάτωμα μόνο

και φώναζα: «Θα ξανάρθω εδώ!»

Η βροχή συνέχιζε να πέφτει ήρεμα

και μέσα απ’ τα σύννεφα

περνούσαν μερικές ηλιαχτίδες, υμνώντας την Άνοιξη.

Έγειρα σ’ ένα πεύκο

χαμένος απ’ τον κάμπο κι εκεί σε ξανάδα.

Μου μίλησες
-Τι ζητάς εδώ;
-Ήρθα να σε δω να πετάς
-Μέχρι ν’ ανοιχτώ λίγο

κι ύστερα θα με χάσεις απ’ τα μάτια σου
-Όμορφα. Θα σε περιμένω
-Καλή αντάμωση!

Θα ξανάρθω εδώ...